Obecny kościół został wybudowany w latach 1909 – 1912
Z inicjatywy księdza proboszcza Józefa Mytkowicza w 1909 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła w stylu neogotyckim. W ramach przygotowania placu pod budowę nowego kościoła w miejscu rozebranego kościoła, usypano nasyp dochodzący do kilku metrów wysokości o kształcie elipsy o wymiarach 70m × 55m.
Ks. Józef Mytkowicz zmarł 19 lutego 1911 roku, dlatego budowę dokończono za kolejnego proboszcza ks. Józefa Sołtysika w 1912 r.
Pracami kierował Komitet Budowlany w składzie: ks. Proboszcz jako przewodniczący, Antoni Chmura, Michał Bród, Józef Osip, Izydor Drzewicki, Michał Karaś, Michał Brzuzan, Maciek Brudniak, Józef Giża, Wojciech Brudniak, Józef Konieczny, Marek Brudniak, Ignacy Fleszar i Franciszek Kuczek. Kierownikiem budowy był Franciszek Stażkiewicz, a głównym murarzem Józef Zawilski z Leżajska. Parafianie pomagali przy pracach budowlanych. Zwozili cegłę z miejscowej cegielni, niektórzy pracowali przy wznoszeniu murów, stropu i dachu.
Kościół zbudowano z palonej nieotynkowanej cegły w stylu neogotyckim. Posiada rozmiary 30m × 16m, wieża jest wysoka na 24m. Jest trzynawowy, o sklepieniach żebrowych w stylu neogotyckim wspartych na sześciu filarach.
Kościół został konsekrowany 14 maja 1934 roku przez biskupa przemyskiego Wojciecha Tomakę.
W świątyni są cztery ołtarze.
Ołtarz główny – to gotycki tryptyk wykonany w 1920 roku z drewna dębowego przez rzeźbiarza artystę Andrzeja Szajnę z Jasła. Centralna scena przedstawia tajemnicę ukrzyżowania Pana Jezusa z Maryją i świętym Janem. Otwierane skrzydła przedstawiają tajemnice radosne i bolesne różańca świętego. Po bokach są postacie św. Piotra i św. Pawła, u góry dominuje postać Patrona Parafii św. Michała Archanioła. Ołtarz został odnowiony w 2012 roku przez konserwatora zabytków mgr Adama Pragłowskiego.
Ołtarz boczny Najświętszej Maryi Panny (po prawej stronie) ufundowany przez parafian z okazji 1500 – rocznicy Soboru w Efezie. Wykonany jest z drewna dębowego w stylu neogotyckim. W ołtarzu jest figura Matki Bożej Niepokalanej zasłaniana dwoma obrazami: Matki Boskiej Częstochowskiej /fundacja inwalidów ofiar I wojny światowej / i Matki Boskiej Leżajskiej z 1931 roku / fundacja Katarzyny i Stanisława Kurasów/. W tym ołtarzu są figury : św. Augustyna, św. Mikołaja i św. Stanisława Kostki. Ołtarz został odnowiony w 2012 roku przez konserwatora zabytków mgr Adama Pragłowskiego.
Ołtarz boczny Najświętszego Serca Pana Jezusa (po lewej stronie) ufundowany przez parafian w 1928 roku z okazji 10 rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę. Figura Serca Pana Jezusa przesłaniana jest obrazem św. Teresy /z 1928 r/ . Ołtarz ten jest o wiele skromniejszy od ołtarza Matki Bożej. Ołtarz został odnowiony w 2012 roku przez konserwatora zabytków mgr Adama Pragłowskiego.
Po prawej stronie prezbiterium znajduje się kaplica a w niej ołtarz wykonany w 1959 roku przez snycerza z Żołyni Franciszka Dąbrowskiego. W ołtarzu jest obraz /przeniesiony ze starego kościoła/ Matki Boskiej z pierwszej połowy XVII w ???.
W prezbiterium są stalle gotyckie z płaskorzeźbami apostołów, wykonane przez Andrzeja Szajnę w 1920 roku.
W kościele znajduje się ambona dębowa neogotycka oraz chrzcielnica dębowa z płaskorzeźbą świętego Jana Chrzciciela.
Chór kościelny opiera się na dwóch filarach zakończony drewnianą balustradą . Pierwsze organy dziewięciogłosowe zakupiono w 1923r., w latach 60-tych zakupiono organy 20 – głosowe z firmy Biernackich z Krakowa.
W 1926 r. zakupiono stacje Drogi Krzyżowej, wykonane na płótnie oprawione w pięknie rzeźbione ramy w stylu gotyckim /znajdują się w kościele w Sarzynie/.
W 1968 roku powstała obecna polichromia kościoła. Polichromię zaprojektował i wykonał Pan Profesor Stanisław Jakubczyk z Krakowa. Na ścianach powstały mozaiki z płytek ceramicznych przedstawiające sceny biblijne oraz stacje Drogi Krzyżowej.
W sierpniu 2010 roku nastąpiła zmiana proboszcza.
Nowym proboszczem został ks. Jan Balicki.
W 2010 roku przystąpiono do odnowienia kościoła na zewnątrz i wewnątrz.
W 2010 roku odnowiono elewacje zewnętrzną i wykonano ogrodzenie od strony drogi głównej (jeszcze kiedy proboszczem był ks. Zbigniew Nowak). Jeszcze w tym roku, po zmianie proboszcza wykonano napęd elektryczny na dzwony oraz na przełomie roku 2010/2011 zostało zmienione nagłośnienie kościoła, wykonano nową elektryfikację oraz zakupiono cyfrowy rzutnik multimedialny.
W 2011 roku zostało przerobione przejście główne do kościoła. Wykonano nowe ogrzewanie z klimatyzacją, oraz pod koniec roku wykonano nową posadzkę. W 2012 roku odnowiono polichromię kościoła (wykonał zespół malarzy pod kierownictwem Stanisława Zimy – ucznia profesora Stanisława Jakubczyka). Odnowiono także ołtarz główny (wykonał Adam Pragłowski – konserwator z Leżajska).
Nowa posadzka została wykonana w 2011 roku z granitu.
Ołtarz soborowy i ambonkę zaprojektował i wykonał z marmuru Zakład Kamieniarski Czarnota z Rzeszowa w 2012 roku. – konsekrowany 1 grudnia 2012 roku przez Arcybiskupa Józefa Michalika – Metropolitę Przemyskiego
Witraże w prezbiterium w latach 60 XX wieku wykonał Zakład Witraży Paczka w Krakowie. Natomiast witraże w oknach naw bocznych /8 okien/ zostały wykonane przez artystę Józefa Gołąb z Rzeszowa w 2016 i 2017 roku, przedstawiają postacie świętych. Witraże zostały ufundowane przez parafian.
Wnętrze kościoła po odnowieniu (2012 rok) – zobacz zdjęcia
Mozaiki po odnowieniu (2012 rok) – zobacz zdjęcia
Dzwonnica
Pierwotnie była usytuowana na wprost głównego wejścia do kościoła. Miała kształt bramy, przez którą wierni po wyjściu z kościoła schodami schodzili bezpośrednio na drogę. Były w niej trzy dzwony . Najstarszy z 1584 r. ważył 300 kg i miał napis ,,Jezus Nazareński Król Żydowski”. Pozostałe dwa wykonała firma Felczyńskich z Przemyśla w 1930 r. Większy ważył 396 kg i posiadał napis ,,Najświętsza Maryja Różańcowa”, drugi ważył tylko 44 kg i nazywał się ,,Gabriel”. W czasie II wojny światowej zostały zrabowane przez Niemców. Dzwonnica została rozebrana w latach 70 – tych /wzrastał ruch na drodze powiatowej , co zagrażało bezpieczeństwu wiernych/.
Obecna dzwonnica została wybudowana w latach 70 – tych XX wieku w południowo – zachodniej części placu kościelnego w stylu neogotyckim z palonej nieotynkowanej cegły. Od grudnia 2010 r. dzwony poruszane są za pomocą elektrycznego mechanizmu.
Opracowano na podstawie pracy magisterskiej: Ks. Wiesław Opiat ,, Dzieje parafii Giedlarowa w latach 1918-1939”. KUL 1988
